آزمون‎های جملات ناتمام[1]، به عنوان یکی از روش‎های فرافکن در ارزشیابی شخصیت مورد استفاده می‎باشد، و اول بار در سال 1930 به وسیله تندلر[2] به کار برده شد. متخصصانی چون راد[3]، شور[4]، ویلر[5]، استاین[6]، راتر[7]، ساکس[8]، لوی[9] و ویلرمن[10] با پژوهش‎های خود، ارزش و کارآیی جملات ناتمام را در ارزشیابی تعارضات روانی، تخیلات، عواطف، بازخوردها و برداشت‎های آزمودنی نیازها، شکست‎ها و مکانیسم‎هایی که وی به کار می‎برد، تاکید کرده‎اند و آنها را وسیله مناسبی برای کسب اطلاعاتی که یافته‎های آزمون‎های دیگر را تکمیل می‎کند می‎دانند.

در این آزمون‎ها، اگر چه تفسیر پاسخ‎ها مبتنی بر تجربیات، آزمونگر است و روش نمره‎گذاری خاصی برای آزمون پیشنهاد شده با وجود این به هنگام تفسیر، صرف نظر از روش نمره‎گذاری معمولا به فراوانی پاسخ‎ها، زمان تکمیل جملات، جملات طولانی، تظاهرات رفتاری آزمودنی، پاک‎شدگی، عدم تکمیل بعضی از سرآغازها و نوع و ماهیت واژه‎های مورد استفاده و بار عاطفی آنها توجه می‎شود. به طور کلی بررسی کمی و کیفی جملات می‎تواند آزمونگر را در شناخت بسیاری از ویژگی‎های آزمودنی از جمله درجه سازگاری عمومی وی، سازگاری در خانواده، مدرسه و محل کار، پرخاشگری، تسلط‎گرایی، پیشرفت‎گرایی، مردم گریزی و گوشه‎گیری کمک کند و تابلویی از اضطراب، سوءظن، ترس‎های واهی، احساس ناایمنی، احساس حقارت و خصومت را نیز در اختیار گذارد.

[1] . Incomplete sentences                                        

[2] . Tencller

[3] . Rohde

[4] . Shore

[5] . Wheeler

[6] . Stein

[7] . Rotter

[8] . Sacks

[9] . Levy

[10] . Willerman